سالها بود که فراموشت کرده بودم. نه یادی از تو میکردم و نه سراغی از تو میگرفتم. امّا تو هیچگاه از من غافل نبودی.
من کودکی ناتوان بودم که غافلانه دستت را رها کرده بودم و به این سو وآن سو میدویدم، و این تو بودی که هرگاه پایم میلغزید و در مردابها سقوط میکردم، دستت را بهسویم دراز میکردی و از میان منجلابها بیرونم میکشیدی. پاکیزه ام میکردی و لباس نو به تنم میکردی.
امّا هنوز ساعتی نمیگذشت که دوباره در هوس مرداب، خود را لجن آلود میکردم.
حال که روشنایی یادت بر افقهای تیره ی غفلتم چیره گشت و در پرتوی آن زیباییت را دیدم، دیگر نمیخواهم به چیزی جز با تو بودن بیندیشم, میخواهم بیایم و هرچه دارم فدایت کنم؛ ولی در پاهایم دیگر رمقی نمانده تا بیایم.
چه کنم؟ تنها سر بر دیوار بی کسی میگذارم و آرام آرام گریه میکنم. میدانم که به سراغم میآیی. با دستهای مهربانت اشکهایم را پاک میکنی و میگویی:
«غمگین مشو, دستت را به من بده و بلند شو,
کمکت میکنم تا آرام آرام قدم برداری,
مواظبت هستم که زمین نخوری؛
فقط دستت را از دستم رها نکن»
نظرات شما عزیزان: